تثبیت رفتارهای جدید، چرا؟

هنگامی که فرد جدیدی را با استخدام کردن وارد سازمان میکنیم، ممکن است رفتارهای مطابق با سازمان نداشته باشد، لذا باید تمرین هایی برای تغییر رفتار وی اعمال شود.

تغییر یا تمرین رفتارهای جدید

از آنجا که فراگرد تغییر یادگیری را به همراه دارد، در این مرحله باید اطلاعات جدید، الگوهای رفتاری جدید، یا روش های جدید نگاه به چیزها را برای کارکنان فراهم آورد. هدف از این اقدام کمک به کارکنان در یادگیری مفاهیم جدید یا دیدگاه های جدید است. کسانی که نقش الگو و اسوه را ایفا می کنند، مرشدان، خبرگان و مربیان، ساز و کارهای مفیدی برای تسهیل تغییر هستند.

کوتاه سخن اینکه در این مرحله برای تغییر رفتار افراد به دو روش می توان عمل کرد: نخست استفاده از فرد با نفوذ به عنوان عامل تغییر که به افراد، کم و کیف رفتارهای جدید را آموزش دهد. دوم استفاده از الگو و اسوه تا افراد با تقلید از رفتارهای آنان به طور عملی رفتارهای مورد قبول را بیاموزند. در صورتی که مددکار اجتماعی مرحله نخست نقش خود را خوب ایفا کرده باشد در مرحله دوم به عنوان عامل با نفوذ می تواند رفتارهای جدید را به فرد آموزش دهد.

تثبیت رفتارهای جدید

تغییر در حین فراگرد تثبیت به کمک کارکنان با تلفیق رفتارها و نگرش های تغییر یافته  شیوه های عادی انجام کارهایشان پایدار می شود. این امر نخت با دادن فرصت کارکنان در به نمایش گذاشتن نگرش ها و رفتارهای جدید عملی می شود و بعد هنگامی که رفتارها بروز کرد، برای تثبیت تغییر مطلوب تغییر مطلوب تقویت مثبت به کار می رود . در این مرحله باید الگو سازی و مربیگری بیشتری به کار گرفته شود تا پایداری تغییر را تقویت کند.
بنابراین در تغییر رفتار افراد یا باید آنان را در محیط محرک برای رفتارهای جدید قرار داد تا این رفتارها تثبیت شوند یا نخست از تقویت مثبت مستمر و بعد تقویت زمان بندی شده استفاده کرد.
در گذشته کشورهای استعمارگر برای تربیت نیروهای طرفدار خود در کشورهای جهان سوم از هین فراگرد تبعیت می کردند. آنان تحت عنوان " ببورسیه تحصیلی" فرزندان طبقه حاکم را به کشورهای خود می برند و پس از آنکه جا به جایی فیزیکی و قطع روابط و حمایت های اجتماعی صورت می پذیرفت تحقیر کردن به اصطلاح این راهیان دانش آغاز می شد. با زیر سوال بردن آداب معاشرت و حتی نحوه ی لباس پوشیدن آنان، تحقیر کردن را شروع می کردند که محیط جدید نیز پذیرای رفتارها و نگرش های جدید بود و بدین ترتیب پس از مدتی افراد از فرهنگ خودی بیگانه و در فرهنگ خارجی ذوب می شدند و پس از مراجعت به کشورهای خودآگاهانه یا به طور ناخودآگاه بلندگوی ارش ها و فرهنگ کشورهای استعماری می شدند. به طوری که یکی از آنان می گفت " اگر می خواهیم متمدن و متجدد شویم باید از نوک پنجه ی پا تا فرق سر مانند غریبه ها بشویم"
 بعد ها که فن آوری اطلاعات و ارتباطات پیشرفت کرد، کشورهای استعماری ضرورتی برای بورسیه کردن دانشجویان احساس نکردند، زیرا با استفاده از فیلم، کتاب، و سایر رسانه های جمعی، تحقیر جوانان در کشورهای دیگر امکان پذیر بود. آمچه رمز کلیدی تغییر در مرحله ی نخست است " احساس حقارت " یا به زبان ملایمتر " احساس ندامت پشیمانی " از عملکرد ، رفتارها، و نگرش های گذشته است. خواه این احساس از طریق جا به جایی فیزیکی و یا بازدید از کشورهای پیشرفته اقتصادی/صنعت رخ دهد یا با دیدن فیلم و برنامه ها یا خواندن مطالب منتشره آنان.